A quick recap of my first four days: After landing in Istanbul in the afternoon and attending my mom’s high school reunion that night, I got to see some of my family members the following day. For the weekend, we took off for my dad’s middle/high school reunion in a small town an hour outside of Ankara: Kizilcahamam. Kizilcahamam is renowned for its healing hot springs and mineral water, yet I felt healthy enough to not feel the need to enter any of the springs. After a night in Kizilcahamam that was highlighted by a surprise artificial wedding that my dad’s friends setup for my parents to commemorate their 25th anniversary, we took off for Safranbolu, famous for being a historic hub for the most expensive spice in the world: Saffron. This UNESCO World Heritage site is lined with restored historical buildings that gives the entire city an early 20th century village feel. We stayed the night in a historical mansion which had an indoor pool that served as the water depot for the mansion. There are 1011 historical buildings/homes recognized by UNESCO in this 20,000 population town.
The highlight of the night for me was the restaurant we went to that evening. While the food was incredible, and the decoration with a 1960’s furnace in the middle of the restaurant that could only hold four tables made you feel at home, it was three of the local girls sitting next to our table that provided the highlight. Avoiding the cold and sitting next to the furnace with only a single pen and notepad, one girl, no more than 5 years old, turned to another girl who was no more than 7 years old, and asked if they could play teacher. The 7 year old, proud to have more knowledge than the 5 year old, agreed and worked on the alphabet with the younger girl until we left the restaurant. The satisfaction on the younger girl’s face for developing her alphabetical skills and as a result spelling her name for the first time in her life, and the satisfaction of the older girl for teaching her how to spell her name, made any videogame I ever played to that date insignificant. Never did I finish a video game looking nearly as fulfilled as these two girls did, and I left the restaurant understanding further how a person that possesses less in life can make more out of what little he/she has.
Ilk dort gunumu kisacasi ozetleyim: Istanbul’a vardigimiz gunun aksaminda, annemin Kadikoy Maarifden arkadaslarinla birlikte bir raki muhabbeti gerceklestirdik. Bir sonraki gun ise ailemi gorme firsati buldum. Haftasonu icin ise, babamin Ankara Koleji'nden arkadaslariyla birlikte Kizilcahamam'a gittik. Aksamin suprizi ise sofrada gerceklesti. Aksam yemegine bir geldik ki, sofranin basi bir gelin ve bir damat icin ayrilmisti. Gelin ve Damat kim diye sorarsiniz, annem ve babamdi. Babamin ortaokul/lise arkadaslari pederlerin 25inci evlilik yil donumu icin boyle bir guzellik hazirlamislar. Babama papyon takdirdilar, anneme de duvak, ve 25 sene sonra evlilikleri icin pasta kestiler. Ben de sahit oldum. Bu olayli aksamdan sonra, Safranbolu’ya gittik, bu UNESCO World Heritage sehri muhtesem guzel. Bavarian tarz evlerle, sanki bir film setinde yuruyormusun gibi hissediyorsun kendini. Kaldigimiz otel de bir ayri guzeldi. Otelimiz bir eski kosktu, ve icinde de bir havuzu vardi. Bu muazzam dosetilmis havuz evin su deposuymus zamaninda. Sehirde aksam yemegi icin ev yemekleri yapan bir lokantaya gittik. Sadece dort masa buyuklugundeki mekan ve ortasinda ise mekani isitan antika bir soba duruyordu. Biz de bir masaya oturduk. Yanimizda ise, soguktan kacan uc tane kucuk kiz vardi. Yemekler sahaneydi (bir yerleriniz sismesin diye, detaylara girmeyecegim), ve ortam da superdi.
Ama o aksam, beni en cok etkileyen nokta ise o uc kucuk kizdi. Ikisi 5 yas civariydi, bi tanesi ise en fazla 7 yasindaydi. Ucu de oyle otururken, kucuklerden biri, elinde bir kalem ve bir parca kagitla, daha buyuk kiza donerek, ogretmencilik oynayalim mi diye sordu? Buyuk da oynayalim deyince sasirdim kaldim. Orada oturdugumuz surece, buyuk olan, artik alfabe hakkinda ne bilgisi varsa, kucuklerle paylasti, ve “oyunun” sonunda kucuk hayatinda ilk defa kagita ismini yazdi. Bu kadar “oyundan” tatmin olmus iki tane cocuk hayatimda gormedim. Ben senelerce bilgisayar oyunlarina daldim, ama o mutlulugu bir kere bile yasayamadim. Oyun kelimesini parantez icerisinde koymamin sebebi de ogretmencilik oynadiklari oyun oyun degildi. Butun olay, kucugun buyukten bir kac bilgi toplamak istemesi, ve buyugun seve seve bilgilerini kucuklerle paylasmasiydi. Bu oyundan ote, bir dayanismaydi, cunku yarin oburgun, o kucuk de kendini gelistirip ondan daha kucuk olan bir arkadasini egitecektir kendince, ve mutluluklari da ondan geliyordu. Dusunun, herhangi bir compleks elektronik cihazin yasattiramadigini, bir kagit ve bir kalem kucucuk bir mekanda hallediverdi.
The highlight of the night for me was the restaurant we went to that evening. While the food was incredible, and the decoration with a 1960’s furnace in the middle of the restaurant that could only hold four tables made you feel at home, it was three of the local girls sitting next to our table that provided the highlight. Avoiding the cold and sitting next to the furnace with only a single pen and notepad, one girl, no more than 5 years old, turned to another girl who was no more than 7 years old, and asked if they could play teacher. The 7 year old, proud to have more knowledge than the 5 year old, agreed and worked on the alphabet with the younger girl until we left the restaurant. The satisfaction on the younger girl’s face for developing her alphabetical skills and as a result spelling her name for the first time in her life, and the satisfaction of the older girl for teaching her how to spell her name, made any videogame I ever played to that date insignificant. Never did I finish a video game looking nearly as fulfilled as these two girls did, and I left the restaurant understanding further how a person that possesses less in life can make more out of what little he/she has.
Ilk dort gunumu kisacasi ozetleyim: Istanbul’a vardigimiz gunun aksaminda, annemin Kadikoy Maarifden arkadaslarinla birlikte bir raki muhabbeti gerceklestirdik. Bir sonraki gun ise ailemi gorme firsati buldum. Haftasonu icin ise, babamin Ankara Koleji'nden arkadaslariyla birlikte Kizilcahamam'a gittik. Aksamin suprizi ise sofrada gerceklesti. Aksam yemegine bir geldik ki, sofranin basi bir gelin ve bir damat icin ayrilmisti. Gelin ve Damat kim diye sorarsiniz, annem ve babamdi. Babamin ortaokul/lise arkadaslari pederlerin 25inci evlilik yil donumu icin boyle bir guzellik hazirlamislar. Babama papyon takdirdilar, anneme de duvak, ve 25 sene sonra evlilikleri icin pasta kestiler. Ben de sahit oldum. Bu olayli aksamdan sonra, Safranbolu’ya gittik, bu UNESCO World Heritage sehri muhtesem guzel. Bavarian tarz evlerle, sanki bir film setinde yuruyormusun gibi hissediyorsun kendini. Kaldigimiz otel de bir ayri guzeldi. Otelimiz bir eski kosktu, ve icinde de bir havuzu vardi. Bu muazzam dosetilmis havuz evin su deposuymus zamaninda. Sehirde aksam yemegi icin ev yemekleri yapan bir lokantaya gittik. Sadece dort masa buyuklugundeki mekan ve ortasinda ise mekani isitan antika bir soba duruyordu. Biz de bir masaya oturduk. Yanimizda ise, soguktan kacan uc tane kucuk kiz vardi. Yemekler sahaneydi (bir yerleriniz sismesin diye, detaylara girmeyecegim), ve ortam da superdi.
Ama o aksam, beni en cok etkileyen nokta ise o uc kucuk kizdi. Ikisi 5 yas civariydi, bi tanesi ise en fazla 7 yasindaydi. Ucu de oyle otururken, kucuklerden biri, elinde bir kalem ve bir parca kagitla, daha buyuk kiza donerek, ogretmencilik oynayalim mi diye sordu? Buyuk da oynayalim deyince sasirdim kaldim. Orada oturdugumuz surece, buyuk olan, artik alfabe hakkinda ne bilgisi varsa, kucuklerle paylasti, ve “oyunun” sonunda kucuk hayatinda ilk defa kagita ismini yazdi. Bu kadar “oyundan” tatmin olmus iki tane cocuk hayatimda gormedim. Ben senelerce bilgisayar oyunlarina daldim, ama o mutlulugu bir kere bile yasayamadim. Oyun kelimesini parantez icerisinde koymamin sebebi de ogretmencilik oynadiklari oyun oyun degildi. Butun olay, kucugun buyukten bir kac bilgi toplamak istemesi, ve buyugun seve seve bilgilerini kucuklerle paylasmasiydi. Bu oyundan ote, bir dayanismaydi, cunku yarin oburgun, o kucuk de kendini gelistirip ondan daha kucuk olan bir arkadasini egitecektir kendince, ve mutluluklari da ondan geliyordu. Dusunun, herhangi bir compleks elektronik cihazin yasattiramadigini, bir kagit ve bir kalem kucucuk bir mekanda hallediverdi.
I only put a couple of pictures below to not overcrowd this blog entry any further. The first two pictures are of our hotel room. The third is a panormic view of Safranbolu. The fourth is our breakfast in the hotel, and the sixth picture is of one of the many redecorated streets of Safranbolu.
No comments:
Post a Comment