For any of whom I have failed to educate on the Turkish Republic’s history, there is one name that needs to be reiterated over and over and over again: Mustafa Kemal, or simply Ataturk (Father of Turks). The leader of the Turkish War of Independence, the Founder of the Republic of Turkey, and the first President of Turkey are a few of his official titles. This was, although many in Turkey question how human he actually was, a “man” that abolished the Seriyat (Islamic law), replaced the Arabic alphabet with the Roman alphabet, and gave Turkey the title as one of the first countries in the world to offer equal rights to females just to name a fraction of his accomplishments. He changed Turkey from a dwindling out of date empire into a republic that is recognized by many today as the leading example of Democracy in a Muslim nation in 15 years. The later portion of his leadership took place primarily on his death bed until he passed away in 1938. Yet he gained the utmost respect of his fellow foreign leader. L'Illustration Newspaper of France once wrote,
I only give this quick background of Turkey’s founding father to give you a small hint of the feeling one might get when visiting his Mausoleum, Anitkabir, in Turkey’s capital of Ankara. I spent two hours touring the final resting place of Ataturk having a sense of humility that I had never before felt. At times I felt that I was not worthy and embarrassed, especially when standing in front of his wax statue in the museum. Throughout the tour, many people shed tears and sent prayers for Ataturk, and observing all of this, I left the Mausoleum that day seeing that much more needed to be done. That I could only return to the site after I had given my full service to what was needed to be accomplished.
Bugun sozlerimin ve dusuncelerimin yetmedigi bir gun gecirdim. Hayatimda ilk defa Ankara’ya geldim. Ankara demek Anitkabir demektir. Ayni orada gezdigim an gibi, simdi bile cumle kurmakta zorlaniyorum. Oraya ayak basmadan once nasil bir tepki veririm diye cok merak ettim, veyatta nasil bir duygu yasarim diye. Ne mutluluk duydum, ne de huzun. Anitin onunde dururken hissetiklerim sadece utancliktan yoneydi. Hatta muze tarafindaki bir mumyasina bakarken, gozlerimi agizinin otesine kaldiramadim. Goz goze gelirim diye korktum. Gozlerimin icine sikintili bir halde bakar diye utandim. Resmen utandim. Ve yanimdaki bir koyden gelmis yasli beyde gozyaslarina hakim olamayip yere damlaciklar yagdirdikca, bir tek bu duygu bana ayit olmadigini gordum. Utanmamin sebebini bir turlu anlayamadim. Universiteyi biterili 11 gun olmus, onun inanclarini yurt disinda ne kadar koruyabilirdim diye soran olabilir? Cevabi da yok. Zaten birak cevap vermek, aklim her hangi bir fikir uretmekte kilitlendi butun ziyaret boyunca. Kisacasi, orada bulunmakta kendimi layik gormedim. Keske simdeye kadar daha fazlasini yapabilseydim diye dusunup kaldim.
History has seen many great people. It has seen Alexander the Great's, Napoleon's, Washington's. However, in the twentieth century Atatürk broke the record for greatness, this Turkish son of a Turk.
Bugun sozlerimin ve dusuncelerimin yetmedigi bir gun gecirdim. Hayatimda ilk defa Ankara’ya geldim. Ankara demek Anitkabir demektir. Ayni orada gezdigim an gibi, simdi bile cumle kurmakta zorlaniyorum. Oraya ayak basmadan once nasil bir tepki veririm diye cok merak ettim, veyatta nasil bir duygu yasarim diye. Ne mutluluk duydum, ne de huzun. Anitin onunde dururken hissetiklerim sadece utancliktan yoneydi. Hatta muze tarafindaki bir mumyasina bakarken, gozlerimi agizinin otesine kaldiramadim. Goz goze gelirim diye korktum. Gozlerimin icine sikintili bir halde bakar diye utandim. Resmen utandim. Ve yanimdaki bir koyden gelmis yasli beyde gozyaslarina hakim olamayip yere damlaciklar yagdirdikca, bir tek bu duygu bana ayit olmadigini gordum. Utanmamin sebebini bir turlu anlayamadim. Universiteyi biterili 11 gun olmus, onun inanclarini yurt disinda ne kadar koruyabilirdim diye soran olabilir? Cevabi da yok. Zaten birak cevap vermek, aklim her hangi bir fikir uretmekte kilitlendi butun ziyaret boyunca. Kisacasi, orada bulunmakta kendimi layik gormedim. Keske simdeye kadar daha fazlasini yapabilseydim diye dusunup kaldim.
Muzeyi gezerken, bir tur rehberi liseli ogrencileri gezdiriyordu. Bir duvarda Ataturk’un genclere yazilmis bir sozun onunde durup, sozu yuksek sesle genclere tekrarladi, “Ey yukselen yeni nesil, gelecek sizindir. Cumhuriyeti biz kurduk; onu yukseltecek ve surdurecek olan SIZSINIZ.” Ondan sonra, rehber bir tane ogrencinin gozunun icine bakip, “yani sizsiniz” diye son kelemeyi tekrarladi. Ogrenci sasirdi ve tutuldu. Rehber devam etti, “Noldu? Sasirdinmi? Elbette bu Cumhuriyeti yurutecek olan sensin,” diger ogrencilere donup “sizlersiniz” diye noktaladi. Belki de bu sozler kasitli bir sekilde tura eklenmis bir parcaydi. Ama yine de etkilendim. O kadar etkilendim ki, muzenin sonuna koymus olduklari ziyaretci defterine bir mesaj yazamadim. Hazir olmadigimi anladim. Daha henuz Atam’a bir mesaj yazmaya layik olmadigimi biliyordum…biliyorum. Zaten ziyaretmin sonunda ancak ilk dusuncemi uretebildim: Ulkeme seneler boyunca kendi dusuncelerine, arzuladiklarina, hayal ettiklerine gore hizmet verebildiysem. Yani, Cumhuriyeti kuran atalarimizin, basta Mustafa Kemal Ataturk olmak uzere, kurduklari Cumhuriyeti onlari tatmin edicek bir sekilde yukseltebilip ve surdurebildiysem, belki ancak o zaman o deftere bir imza atmaya hak kazanirim.
The first three pictures are from Anitkabir. In the third picture it reads from Ataturk's address to his people, "how happy to whom that calls himself a Turk." The following two pictures are from Turkey's first parliament. The final two pictures are panoramic views of Ankara
No comments:
Post a Comment