Istanbul

After 20 days in Istanbul, I’m starting up on my travels again.  I saw a lot of family friends in these twenty days.  A lot of the family members I met for the first time.  Nevertheless, I did act touristy during this stay to be in the flow of traveling.  Highlights are some of the museums I visited:  Dolmabahce Palace, Koc Museum, and Santral Istanbul.  Dolmabahce is the last palace of the Ottoman Empire, a lot more modest in size compared to its predecessor in Topkapi Palace, but the European interior flavor is to be noted.  Koc Museum is a showcase of the collection of Rahmi Koc, who is a part of the richest family in Turkey.  I gained a lot of respect for this man for being unselfish with his collection and sharing his collection of submarines, ships, vehicles, motorcycles, and various other interesting pieces with everybody rather than keep it all in his basement.  Santral Istanbul is architecturally very interesting because it is the old power plant that provided electricity for the city until, if I remember correctly, 1980.  There was also a photographic exhibition displaying the development of Istanbul, and after looking at the pictures, I wondered to myself if the old days were more appealing to the eyes?  Interesting days are upon Istanbul and Turkey as there is the possibility of increasing the right to consume liquor age to 24 (This is the least of Turkey’s worries right now, but the one that effects me the most J).  I wonder how effective such a law will be in a nation that sees its children familiarize with the taste of alcohol at the age of 10.  And to think it was officially legal for me to drink everywhere in the world just over nine months ago.  Now comes the bulk of my travels.  Keep in touch…

P.S.-I might be going to Galatasaray’s first league game in its new stadium on Sunday in which case I will reedit this post to include my thoughts on the stadium and its atmosphere.

               

           Arkadaslar, sizinle Istanbul goruslerimi paylasmam gereksiz cunku hepiniz az cok taniyorsunuz bu kultursel ve tarihsel dunya baskenti.  Ama gezdigim muzeler gercekten guzeldi, ve herkeze Modern Istanbul, Santral Istanbul, ve Koc Muzesini mutlaka tavsiye ederim.  Sizinle asil bir gozlememi paylasmak istiyorum.  Iyi okuyuslar..

Tramvay’deki Genc

   Bir aksam otelime donerken Kabatas tramvay’in en basina oturdum.   En onde oturunca karsinda birtek bir cam oluyor.  O cami da ayna amacla kullanbiliyorsun.  Cam+aynadan etrafimi gozetliyorum.  Cevremde genellikle erkekler, yaslar karisik, bide iki tane cift oturuyor.  Tam arkamda ise bir tane yirmi yaslarinda bir genc oturuyor.  Pekte de ifadesiz birisi.  Kollarini kavusturmus ve sert bir bakisla surekli disariya izliyor.  Oturusundan da belli ki perisan.  Yani gunun getirdigi yorgunluk uzerine binmis durumda, ve belli ki hayat onu sikmis.  Tramvay devam ettikce, genc farkinda olmadan koltugunda gittikce kayiyor.  Kimbilir neleri dusunuyor o anda: apartmanin kirasimi, is mi, egitim mi, ailiesini mi?  Kimbilir?  Belki de hepsini dusunuyor.  Belki de hepsini o an icin, bir an icin, unutmak istiyor.  Oturusundan haberi yok.  Ne zamanki birisi tramvaya binip de karsisina oturmaya kalkinca, farkediyorki ayaklarini karsidaki koltuga rahslamis.  Yuzunde hafif bir utangac gulusum olusuyor.  Belli ki, genc o anda kendisini unutmus ve ne kadar yorgun oldugunu belli etmis.  Yayilmasi ondan dolayi.  Ama bu gorunus kendisini utandirdigi icin utanarak karsisina gecen adama gulumsemeye devam ediyor.  O gulumsedikce,  gencin incindeki bir kucuk cocuk safligi gorur gibi oluyorum.  Hani olur ya, cocuk disarida oyun oynadiktan sonra eve gelir pislik icinde.  Pantolunun dizinde de bir yirtik olur.  O yirtikdan dolayi annesinden fircayi yiycegine bilir, ama cocuk oldugu icin de “cocuk iste” denip o anin bir kac dakika sonra unutulacagini da bilir.  O cocugun yuz ifadesini goz onune getirebiliyormusun?  Hafifce basi eyik, yukaraya dogru bakiyor, ve bir “evet ben yaptim, ama napim” siritmasi.  Tramvaydaki genc de aynen oyle bakti karsisindakine.  Anlayis bekledi.  “Abi, hayat iste, biraz once de kendimi kaptiravermip ayaklarimi uzatma vermisim, kusura bakma” yuz ifadesinle bakti.  Ama karsindaki hic yuz vermeyip de suratsiz bir sekilde sadece camdan disariya bakinca, gencin siritmasi yavastan sondu, ve eski ifadesiz yuzunle disariya bakmaya tekrardan basladi.  Bitti. 

   Genc kendi dunyasina geri dondu.  Bir yabanciyla hic birsey paylasamadi.  Bi umit bekledi, ve o umit gerceklesmedi.  Acaba hayatinda ilk defa mi bir yabancidan bir anlayis bekledi?  Sanmiyorum.  Kimbilir, belki de o genc, o karsina oturan suratsiz, ve tramvaydaki diger herkez zamaninda yabancilara karsi cok daha sicak, cok daha saygindalar.  Belki de degillerdi.  Benim dikkat etmeye basladigimdan itibaren bu ulkede herkez kendi dunyasinda yasiyor.  Ve yabancilarin aralarinda olan diyaloglarda genellikle birbirine kufur beslemek icin gerceklesiyor.  Toplum kendisine hep mi boyle davranirdi?  Her zaman mi toplum kendisine boyle nefretle bakardi?  Toplum hep mi bu kadar umitsiz gorunuyordu?  O genc hic bir zaman her hangi bir yabancidan cektiklerinden dolayi hic mi anlayis goremeyecek?  O yorgunlugu omur boyu tek basina mi cekmesi gerekecek?  Kimbilir?  Belki bi zamanlar o karsisina oturan adam o siritmanin karsiligin da siritirdi.  Belki de durumdan dolayi bir sohbet acilirdi.  Belki ayni saatte hergun biniyorlarsa, bir arkadaslik olusurdu.  Bir zamanlar belki boyle bir an gerceklesirdi.  Bugun ise…tik yok.

A few pictures starting with first: 1) Our hotel room number on New Year's (coincidence?); 2) Me with the "King Without a Crown of Galatasaray; The third and fourth pictures are gates from Dolmabahce.  One leading to the palace the other gate is the symbolic gate leading to Asia; The next four pictures are of Istanbul.  The second of those pictures being of the Galata tower which was used to locate fires in the city back in the Ottoman era;  The last four pictures are from the Koc Museum and Santral Istanbul.